تاثیر تنش آبی دورهای و شوری ناشی از آب دریای خزر بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم

آب های شور، از جمله آب دریا در زمان های گذشته به عنوان آب غیرقابل استفاده به حساب می آمد ولی پژوهش های جدید در دو دهه اخیر نشان داده است که برنامه ریزی های آبیاری، بر پایه استفاده از آب های شور قابل اجرا می باشد. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر توام تنش آبی دوره ای و شوری ناشی از آب دریا بر عملکرد گندم می باشد. در این پژوهش آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی مشتمل بر 20 تیمار و 3 تکرار در دانشگاه علوم کشاورزی گرگان در پاییز 1390 انجام شد. تنش آبی دوره ای درچهار سطح شامل  I1تنش مرحله اولیه،  I2تنش مرحله توسعه  I3تنش مرحله میانی وI4 تنش مرحله نهایی و تنش شوری در 5 سطح S1، S2،S3 ، S4 و S5 به ترتیب اختلاط 0، 25، 50، 75 و 100 درصد آب دریای خزر با آب معمولی با شوری 7/0، 1/4،1/11، 1/18 و 4/25 اعمال شد و نتایج نشان داد  تنش آبی دوره ای و شوری ناشی از آب دریای خزر بر تعداد سنبله، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، وزن صد دانه و شاخص برداشت در سطح یک درصد معنی دار شد. بعد از تیمار شاهد بیش‌ترین عملکرد در شوری 25% آب دریا و بدون تنش آبی مشاهده شد و در شوری 75% و 100% آب دریا و تنش دوره توسعه عملکرد دانه به صفر رسید، همچنین بکاربردن آب دریا در تیمارهای مختلف، بیشترین افزایش شوری خاک را در تیمارهای شوری در دوره توسعه (97 درصد افزایش نسبت به شاهد) باعث شد. با توجه به مشکل شوری و کمبود منابع آبی در اکثر نقاط کشور اعمال تنش آبی در مرحله نهایی و نسبت 25 درصد آب دریا برای آبیاری گیاه گندم در سواحل دریای خزر مناسب می‌باشد.