مروری بر مدل های کاربردی در برنامه ریزی فضای باز با رویکرد حفاظت از ارزش های طبیعی

سیستم های برنامه ریزی کاربری زمین به منظور رفع تضاد بین نیاز توسعه و لزوم حفاظت از منابع طبیعی و فرهنگی به طور گسترده ای در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرند. از سوی دیگر، اهمیت فضاهای باز به عنوان تامین کننده خدمات اکولوژیکی و محیط زیستی روز به روز بیشتر شناخته می شود و ویژگی های خاص این گونه فضاها، تصمیمات برنامه ریزی کاربری زمین را تحت تاثیر قرار می دهد. به همین دلیل رویکردها و روش های مختلفی برای برنامه ریزی فضاهای باز شهری با توجه به عملکردهای مختلف آن ها ابداع گردیده است. هدف این مقاله مروری بر مدل هایی است که به طور معمول در برنامه ریزی فضاهای باز مورد استفاده قرار می گیرند و بررسی نقاط قوت و ضعف آن ها به عنوان ابزار برنامه ریزی می باشد. در این راستا طبقه بندی مقایسه ای بین مدل ها صورت یافت و توانایی آن ها در پاسخگویی به نیازهای توسعه و حفاظت از ارزش های طبیعی به تفکیک مکان هایی که قابلیت استفاده دارند، مورد بررسی قرار گرفته است.