بهره برداری بلند مدت تلفیقی از منابع آب سطحی و زیرزمینی در سطح حوضه آبریز با در نظر گرفتن کیفیت آب (مطالعه موردی: حوضه آبریز زاینده رود)

بهینه سازی بهره برداری تلفیقی از سیستم های آبی با در نظر گرفتن محدودیت های کیفی، به واسطه پیچیدگی حل مساله غیرخطی حاصله، توسط پژوهشگران بیشتر در افق زمانی کوتاه مدت، فرمول بندی و حل شده است. در این پژوهش، یک مدل بهینه سازی بلند مدت بهره برداری تلفیقی در سطح حوضه آبریز، با هدف حداکثرسازی قابلیت اطمینان بهره برداری از سیستم آبی و با در نظر گرفتن غلظت املاح محلول به عنوان شاخص کیفیت آب، تدوین شده است. در مدل پیشنهادی، با استفاده از تجزیه و هماهنگی بین بخش های مختلف مدل و با توسعه یک الگوریتم خطی سازی، امکان مدل سازی و تحلیل سیستم های واقعی آبی بزرگ مقیاس (در مقیاس حوضه آبریز) در یک افق بلند مدت، با هدف حداقل سازی کمبودهای مربوط به تخصیص کمیت و کیفیت آب فراهم شده است. نتایج کاربرد مدل بهینه سازی پیشنهادی در حوضه آبریز زاینده رود در یک دوره آماری 30 ساله (1380-1409)، نشان دهنده امکان بهبود کیفیت آب در محل باتلاق گاوخونی تا 50% در ماه های کم آب و پرمصرف است. قواعد بهره برداری تجویزی مدل، امکان تامین آب با قابلیت اطمینان 68% در امتداد رودخانه زاینده رود را فراهم کرده اند. کاربرد مدل نشان دهنده بهبود معنی دار در تامین آب با کیفیت مطلوب برای بخش های کشاورزی و محیط زیست است. البته ابعاد دقیق تر این مساله باید در پژوهش های بعدی، توسط مدل های ریزمقیاس تر مکانی و زمانی و با آرمان قرار دادن نتایج مدل بهینه سازی بلند مدت پیشنهاد شده در این پژوهش، تعیین شوند.