تبیین راهبردهای نظامی سلجوقیان در برابر کردهای بنی مروان (با تاکید بر الگوی تاریخی ابن خلدون)

در طول قرن چهارم (ه.ق)، خاندان های مختلفی در حوزه خلافت عباسی اعلام استقلال کردند و محدوده قلمرو عباسیان را تنگ تر ساختند؛ ازجمله این خاندان های حکومتگر، حاکمان کرد بنی مروان بودند که در اواخر قرن چهارم (ه.ق) در دیاربکر طلوع کردند.
ابن خاندان منسوب به ابوعلی حسن بن مروان، احیاگر قدرت بنی مروان می باشد. موسس این حکومت از غازیان جهاد با روم، باد بن دوستک بود. او با انسجام بخشیدن به نیروهای پراکنده کرد در بین النهرین علیا، در اندک زمان توانست دیاربکر، جزیره و عواصم و حتی مدت کوتاهی موصل را تحت تصرف خود در آورد؛ وی پس از درگیری فراوان با آل بویه و متحدانش و کسب پیروزی هایی در نهایت در معرکه «طور عبدین» در برابر ائتلاف نظامی آل بویه با بنی حمدان در میدان نبرد کشته شد. خواهر زاده اش ابوعلی حسن بن مروان قدرت از کف رفته را احیا کرد و توانست شهرهای متصرفه باد را دوباره به تصرف درآورد. پس از وی سلسله ای از فرمانروایان آل مروان بر مسند قدرت تکیه زدند که مهم ترین آنان نصرالدوله بود، آنان توانستند نزدیک به یکصد سال در سهمگین ترین میدان برخورد قدرت های محلی حکومتگر و خلافت عباسی دوام آورند. بنی مروان دیاربکر در نهایت توسط سلجوقیان از بین رفتند. امیران شافعی مذهب روابط حسنه ای با همسایگانشان داشتند.
این مقاله بر آن است تا به بررسی راهبردهای سیاسی و نظامی سه پادشاه بزرگ سلجوقی معاصر بنی مروان، طغرل بیک، آلپ ارسلان و ملکشاه در برابر کردهای بنی مروان با تاکید بر الگوی تاریخی ابن خلدون بپردازد و در طی این بررسی به علل سقوط این دولت از جوانب مختلف پرداخته خواهد شد.