نگاهی به قصاید صائب تبریزی و مختصات سبکی، زبانی و ادبی آن

صائب تبریزی یکی از بزرگ ترین غزل سرایان در تاریخ زبان فارسی می باشد. اما این عامل باعث نمی گردد، از دیگر قالب های شعری او چشم بپوشم. با نگاهی که به قصاید او می اندازیم، متوجه می شویم که زبان قصاید او هرچند به پای غزلیات او نمی رسد، اما ویژگی های خاصی در قصاید او وجود دارد که دارای تازگی در میان قصاید آن دوره به حساب می آید. این شه سوار میدان خیال که لطایف و مختصات سبک هندی یا اصفهانی در شعر او بیشترین جلوه را دارد و زیبایی و غرابت شعر او ناشی از تازگی مضامین و طرفگی تجربیات و تصاویر شاعرانه ی اوست، تصاویر شاعرانه را در القای عواطف، احساسات و اندیشه های خویش قرار داده است. در قصاید خود نیز سعی کرده گوشه ای از این هنرنمایی های زبانی و ادبی خود را به تصویر بکشد. به خصوص که یکی از هنجار گریزی های او مربوط به حوزه ی تلمیح می باشد که در قصاید او دارای نمونه های خوبی است.
در این جستار ویژگی های سبکی قصاید صائب از نظر زبانی و ادبی بررسی شده است و دلیل پرداختن به این موضوع بی توجهی محققان به این بخش از حوزه ی تحقیق می باشد.