بررسی مشکلات همراه و عوارض تنفسی بعد از ترمیم آترزی مری در بیمارستان حضرت علی اصغر تهران از سال 1374 تا 1389

آترزی مری از ناهنجاری های شایع مری می باشد که اشکال مختلف آن هم به دلیل عوارض تنفسی قبل و بعد از عمل جراحی و هم به دلیل همراهی با سندرم ها و ناهنجاری های متعدد دیگر اعضاء بدن بیمار را در خطر عوارض جدی کوتاه مدت و بلند مدت قرار می دهد که میزان و تنوع این عوارض در مطالعات مختلف متفاوت ذکر شده است. این مطالعه با هدف بررسی ناهنجاری های همراه و عوارض کوتاه مدت و بلند مدت بیماران مورد عمل جراحی انجام گرفت.
این مطالعه بصورت گذشته نگربر روی بیماران مورد عمل جراحی قرار گرفته از سال 1374 تا 1389در بیمارستان ارجاعی حضرت علی اصغر(ع) تهران انجام شد. ابتدا پرونده کلیه بیماران مربوطه از نظر اطلاعات دموگرافیک، سوابق زایمانی و میزان و نوع عوارض مشاهده شده در طی مدت پیگیری بررسی و سپس با ویزیت مجدد بیماران یا تماس تلفنی وضعیت فعلی سلامت کودک و رشد وزنی وی تا پایان مدت پیگیری (Fallow up) مشخص گردید. یافته ها بصورت درصد فراوانی و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 ارائه گردید.
در طی مدت پیگیری (حداقل 2 و حداکثر 15/5 سال) 66 بیمار مورد بررسی قرار گرفت که 38 مورد (57/5%) مونث و 28 مورد (42/5%) پسر بودند. 42 مورد (64%) با وزن کم در زمان تولد و 33 مورد (50%) نارس بودند.14 نوزاد (23%) نمره آپگار کمتر از 7 در زمان تولد داشتند. نوع آترزی در 58 مورد (88%) از نوع شایع و فیستول دار بود. 28 مورد (44%) از بیماران ناهنجاری های همراه داشتند که شایع ترین آنها گوارشی (13 مورد؛ 20%) و سپس قلبی (10 مورد؛ 15%) بود. در 19 بیمار (29%) عوارض تنفسی کوتاه مدت بعد از عمل جراحی بصورت پنومونی آسپیراسیون، پنوموتوراکس، کلاپس ریه و نشت محل آناستوموز رخ داد. پس از ترخیص، عوارض طولانی مدت تنفسی و غیر تنفسی در 139 مورد رخ داد. شایع ترین آنها انوع پنومونی ها، کلاپس ریه، مشکلات دائمی مربوط به ریفلاکس معده، تنگی محل آناستوموز و ویزینگ مداوم بود. 21 مورد از بیماران (31%) فوت نموده و در پیگیری طولانی مدت سایر بیماران، رشد کودک در 62% موارد نرمال بود.
این مطالعه نشان داد که میزان عوارض کوتاه مدت و طولانی مدت پس از عمل این بیماران با نتایج سایر مطالعات همخوانی دارد، با این وجود داشتن پروتکلی که با مشارکت متخصصین رشته های مختلف به منظور کشف هرچه سریعتر مشکلات همراه، استفاده هرچه بیشتر از روش های تشخیصی مناسب برای تعیین وضعیت آناتومیک و عملکرد ریه و اقدامات مرتبط با پیشگیری و درمان عفونتهای تنفسی و مونیتورینگ رشد آنها ممکن است کیفیت زندگی بیماران را بهبود قابل ملاحظه ای دهد.