اثر جداگرهای پایه ای الاستومریک بر رفتار مدل های سه بعدی سازه ای فولادی با سیستم مهاربندی هم محور

به طور کلی برای مقابله با نیروی زلزله دو روش وجود دارد، روش اول افزایش ظرفیت لرزه ای سازه مانند استفاده از سیستم های مقاوم جانبی نظیر قاب های خمشی، دیوارهای برشی و بادبندها می باشد و روش دوم کاهش نیاز لرزه ای سازه با استفاده از جداگرهای لرزه ای پایه است. در این مقاله اثر افزایش زمان تناوب (در نتیجه کاهش سختی موثر جداگر لرزه-ای) جداگرهای الاستومریک با میراگرهای سربی بر رفتار سازه های فولادی با سیستم مهاربندی هم محور مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور سازه هایی با تعداد طبقات 3، 6 و 10 برای دو حالت پایه ثابت و پایه جداسازی شده همراه با سختی های متفاوت جداگرها، در نرم افزار SAP 2000 مدل سازی شده و تحت تحلیل دینامیکی طیفی با فرض طیف آیین نامه UBC بر اساس 36/ 0 = CAD و 54/ 0 = CVD قرار گرفته اند. ساختمان های مورد مطالعه در Zone3 (ضریب ناحیه لرزه ای برابر 3/ 0= Z) و در Seismic Source Type «B» و واقع بر نوع خاک SD می باشند. نتایج حاصل از تحلیل های انجام شده بر روی سازه های مورد نظر که شامل زمان تناوب، ضریب شراکت جرم مدی، برش طبقات و برش پایه می باشد، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است.