تاثیر محیط کشت، قند و تنطیم کننده های رشد گیاهی در ریزازدیادی پایه رویشی سنت جولین A (Prunus domestica spp. Insititia)

پایه رویشی سنت جولین A به عنوان یکی از پایه های رویشی مهم نیمه پاکوتاه با سازگاری خوب با بیشتر ارقام میوه های هسته دار (به ویژه با آلو) به شمار می آید. در این پژوهش اثر 5 نوع محیط کشت MS)، WPM، TK، GNH و mGNH)، اثر متقابل تنظیم کننده های رشدی (BAPدر غلظت های 25/0، 5/0 و 1 میلی گرم بر لیتر وIBA در غلظت های 0/0، 05/0، 1/0 و 2/0 میلی گرم در لیتر)، و همچنین اثر منبع کربوهیدرات (گلوکز و ساکارز) هر کدام به طور جداگانه در غلظت های صفر، 10، 20 و 30 گرم در لیتر روی میزان نوساقه زایی پایه رویشی یاد شده مورد مطالعه قرار گرفت. برای تحریک ریشه زایی تاثیر دو روش مختلف کاربرد IBA و NAA (پیش تیمار تدریجی و پالسینگ) نیز به طور مستقل مطالعه گردید. نتایج نشان داد که بیشترین تعداد نوساقه سالم (125/2 در هر ریز نمونه) در محیط کشت MS به همراه 5/0 میلی گرم در لیتر BAP و 1/0 میلی گرم در لیتر IBA به دست آمد که اختلاف معنی داری در سطح 05/0 =α با سایر تیمارهای به کار برده شده داشت. هرچند نتایج بیانگر اثرات متقابل معنی دار ساکارز و گلوکز در سطح 01/0=α برای هر دو صفت تعداد و طول نوساقه بود ولی بیشترین تعداد نوساقه سالم (66/2) با کیفیت رشد مناسب در محیط کشت MS حاوی ترکیبی از دو قند هر یک 20 گرم بر لیتر و بلندترین نوساقه ها با میانگین طول 5/8 میلی متر در محیط کشت MSحاوی 30 گرم در لیتر ساکارز مشاهده شدند که در سطح 05/0=α اختلاف معنی داری با سایر تیمارها داشتند. نتایج به دست آمده از مرحله تحریک ریشه زایی بیانگر کارآیی بالای روش پالسینگ (با 28/77 درصد ریشه زایی و 82/1 ریشه در هر ساقه) نسبت به روش معمولی و برتری NAA نسبت به IBA در افزایش راندمان ریشه زایی بود. گیاهچه های ریشه دار شده با 60% موفقیت پس از سازگاری در مخلوط پیت ماس و پرلیت در اتاقک رشد به گلخانه منتقل شدند.