نقد آرای پیشگامان برنامه فلسفه برای کودکان و طرح فلسفه و کودک در پارادایم ایرانی اسلامی

برنامه فلسفه برای کودکان که هم اکنون بشیوه یی گسترده در ایران و جهان دنبال می شود و همچون پارادایم بدیل نظام آموزشی سنتی مطرح میگردد، گاهی بگونه یی خام و سطحی و بدور از بررسی تحلیلی و مداقه نظری و بی ملاحظه تفاوتهای ظریف فرهنگی و اجتماعی پذیرفته میگردد و بکار میرود.
در این مقاله تلاش می شود اندیشه های بنیادی و زیربنایی پیشگامان برنامه فلسفه برای کودکان سبک سنگین گردد و به محک آزمون و نقد تحلیلی زده شود. این کار طی سه نقد عمده انجام میپذیرد و در پایان نتیجه گرفته میشود، که تاکید بیش از اندازه بر روی یک روش تفکر سرانجام به جزم اندیشی می انجامد و گونه یی انحصارگرایی روشی است. راهکار رهایی از این انحصارگرایی، پرورش همه جانبه» انواع دیگر تفکر همچون تفکر اخلاقی، دینی، وحیانی، عرفانی و شهودی با اتکا و الهام از حکمت متعالیه در یک کل هماهنگ و یکپارچه میباشد.