ارزیابی فاکتور افزایش دوز در براکی تراپی با چشمه های 170Tm و 125I در حضور مواد فعال ساز فوتونی از طریق شبیه سازی مونت کارلو

یکی از تکنیک های پرتودرمانی، درمان به روش فعال سازی فوتونی است. در این روش، میزان انرژی آزادشده در داخل یک تومور را می توان با ترکیب DNA و با یک ماده با عدد اتمی بالا و سپس تشدید گسیل الکترونهای اوژه درطی برخورد فوتوالکتریک توسط آن ماده افزایش داد. هدف از مطالعه ی حاضر، بررسی اثر افزایش دوز تومور ناشی از فعال سازی فوتونی در حضور مواد فعال ساز مختلف در تومور، برای چشمه های تالیوم-170 و ید-125 به صورت کمی و با استفاده از روش مونت کارلو می باشد.
در این مطالعه چشمه ی براکی تراپی ید-125 مدل IA1-125A و چشمه ی فرضی تالیوم-170 با استفاده از کدMCNPX مونت کارلو، شبیه سازی شد. پس از محاسبه و تایید پارامترهای گروه کاری 43 انجمن فیزیک پزشکی آمریکا (TG-43) برای آن، فاکتور افزایش دوز تومور در مقطع مرکزی تومور در اثر حضور مواد فعال ساز پلاتین، نقره، طلا و ید با سه غلظت 7، 18و 30 میلی گرم بر میلی لیتر در تومور در درمان به روش فعال سازی فوتونی به طور جداگانه بررسی شدند.
مقادیر ثابت آهنگ دوز برای چشمه ی ید-125 برابر 1/03 cGy/Uh و برای تالیوم-170 برابر 1/10 cGy/Uh به دست آمد. بیشینه ی فاکتور افزایش دوز تومور برابر 4/87 و مربوط به چشمه ی تالیوم-170 و حضور ماده فعال ساز فوتونی طلا با غلظت 30 میلی گرم بر میلی لیتر می باشد. فاکتور افزایش دوز تومور برای تالیوم-170 برای تمام 4 ماده ی فعال ساز فوتونی از ید-125 بیشتر است.
مقادیر ثابت آهنگ دوز و تابع دوز شعاعی برای چشمه ها در توافق با اطلاعات سایر مقالات مرتبط بود. از نقطه نظر میزان افزایش دوز، حضور طلا در تومور در درمان براکی تراپی به روش فعال سازی فوتونی می تواند مفیدباشد. همچنین چشمه ی براکی تراپی تالیوم-170 به عنوان یک انتخاب در درمان به روش فعال سازی فوتونی پیشنهاد می شود.