آینده پژوهی در اندیشه اسلامی

آینده پژوهی به منزله علم و هنر کشف آینده و مهارت شکل بخشیدن به دنیای مطلوب فرداست که تاثیر بسزایی در اتخاذ خط مشی ها و سیاس تگذار یها دارد. بنابراین هر جامعه، سازمان و یا نهادی که خواستارتحولات بنیادین است، ضرورتا باید با استفاده از رو شهای مختلف، به کشف ناشناخت ه ها و جهان آینده بپردازد. این انگاره باید جایگاه ویژ ه ای در جامعه دینی ما نیز داشته باشد و همه برنامه ها و سیاست ها و راهبردها را بر اساس واقعیت های جهان آینده سامان دهد. از جمله سوالات مطرح شده این است که: آیا آینده پژوهی و پیش بینی آینده، تلاش برای ورود به ساحت علم غیب است ؟ و آیا دین، خود هم آینده نگری کرده است؟ آینده پژوهی دینی با بالندگی و شکوفایی خود می تواند بستر حرکت سالم و مطمین را به آینده شکل دهد و بر اساس آموزه مهدویت، آینده حقیقی و قطعی را محور و مرکز فعالی تها و برنام ه ها سازد موضوع مهدویت که آینده و فرجام بشر را در آیند های محتوم و قطعی ترسیم می کند، نوعی نگاه آینده نگر را در ذهن و جان پیروان خود می نشاند وبدین سان اندیشه مهدویت نیز تربیت کننده انسان های آینده نگر است. در این مقاله با روش کتابخان های و اسنادی تلاش گردیده تا ضمن بیان فنون آینده پژوهی، اهمیت و جایگاه آن در اسلام نمایانده شده و با معرفی آموزه مهدویت به عنوان اساس آینده پژوهی در اسلام، امکان بهره وری بهترا ز آن در ارزیابی درست پدیده ها و فهم دقیق تحولات و شناخت چالش ها و ارایه را ه حلها فراهم گردد.