بررسی تاثیر روش درمانی پاسخ محور بر توانایی آغازگری کودکان اوتیستیک

اوتیسم یکی از اختلالات فراگیر رشدی است که تعامل اجتماعی، ارتباط کلامی و غیرکلامی و الگوهای رفتاری کلیشه ای را تحت تاثیر قرار می دهد. با توجه به مشکلات آغازگری این کودکان و ضعف مداخلات در ایجاد انگیزه، در این مطالعه سعی کردیم تاثیر روش درمانی پاسخ محور با کاربرد انگیزه را بر توانایی آغازگری کودکان اوتیستیک بررسی نماییم.
در این مداخله کارآزمایی بالینی با گروه کنترل، طبق معیارهای ورود و خروج، 30 فرد اوتیستیک 11-6 ساله که دو به دو از نظر سن و جنس و میانگین طول گفته همتا بودند از کلینیک های مخصوص افراد اوتیستیک شهر همدان انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. جلسات بصورت فردی در طی 3 ماه(هفته ای 2 جلسه 60 دقیقه ای) برگزار شد. افراد هر دو گروه قبل و بعد از مداخله با استفاده از پرسشنامه مهارت های ارتباطی کودکان برای ارزیابی توانایی آغازگری ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از SPSS نسخه 18 توسط آزمون های آمار توصیفی و آزمون کوواریانس انجام یافت.
یافته های مطالعه نشان داد که طبق آزمون کوواریانس بین دو گروه بعد از مداخله، تغییرات معناداری در توانایی آغازگری(0/001>P) در گروه مداخله وجود دارد.
یافته های این پژوهش نشان دهنده ی تاثیر روش درمانی پاسخ محور برتوانایی آغازگری کودکان اوتیستیک می باشد و بهتر است در مداخلات درمانی این روش درمانی نیز بکار برده شود.