بررسی اثر الاژیک اسید بر اختلالات حرکتی در مدل حیوانی پارکینسونی

بیماری پارکینسون نوعی تحلیل در سیستم عصبی است که با اختلالات حرکتی متعددی شناخته می شود. عواملی از قبیل استرس اکسیداتیو از مهم ترین علل دژنراسیون نورون های دوپامینرژیکی جسم سیاه و ایجاد پارکینسون به شمار می روند. الاژیک اسید از اثرات نامطلوب استرس اکسیداتیو که باعث مرگ سلول ها می شود، جلوگیری می کند. هدف از این مطالعه بررسی اثر الاژیک اسید بر اختلالات حرکتی در مدل حیوانی بیماری پارکینسون می باشد.
در این مطالعه از 40 سر موش صحرایی نر بالغ استفاده گردید که به طور تصادفی به گروه های 8 تایی کنترل، پارکینسونی و سه گروه پارکینسونی که روزانه یک بار به مدت 14روز به ترتیب دوزهای mg/kg10، 25 و 50الاژیک اسید را به روش گاواژ دریافت نمودند، تقسیم شدند. بیماری پارکینسون با تزریق 8 میکروگرم سم عصبی 6 هیدروکسی دوپامین(6-OHDA)در 2 میکرولیتر سالین دارای 1% اسید اسکوربیک درون دسته میانی-قدامی(MFB)نیمکره چپ مغز موش ها القاء شد. نتایج به صورت میانگین و انحراف از معیار(mean± SEM)، آنالیز و واریانس یک طرفه و تست پشتیبان LSDارائه شدند.
ضایعه در MFBسمت چپ مغز با 6-OHDAموجب گردید تا 14 روز بعد از ضایعه حیوانات متعاقب تجویز زیرجلدی mg/kg 5/2 آپومورفین در جهت راست به میزان 10و نیز در تستهای (حفظ تعادل، بی حرکتی و طول قدم) نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری را نشان دادند. درمان حیوانات پارکینسونی با دوزهای مختلف الاژیک اسید در مقایسه با گروه پارکینسونی بدون درمان، موجب بهبودی معنی دار فعالیت های حرکتی گردید و دوز mg/kg25 و 50 بیشترین اثرات درمانی را نشان دادند.
الاژیک اسید احتمالا به دلیل خاصیت آنتی اکسیدانی قوی و تداخل با فعالیت گیرنده های مسیرهای حرکتی می تواند جهت بهبود و کاهش اختلالات حرکتی پارکینسون مورد استفاده قرار گیرد.