نوواژه ها و تاثیر دانش واژه شناسی در معادل سازی آن ها بین عربی و فارسی

زبان پدیده ای زایا و قابل گسترش است که می تواند با علوم جدید همراهی کرده و دامنه ی واژه های خود را گسترش دهد. زبان عربی و فارسی نیز از این اصل مستثنی نیست. این، درحالی است که می توان در پرتو دانش واژه شناسی، که قدم هایی درجهت شناخت خلاقیت ها و توانش زبانی برداشته است، نوواژه ها را شناخته، به نحوه ی وضع آن ها پی برد و درنهایت نیز در ترجمه و معادل یابی به کار بست. در این راستا پژوهش حاضر سعی دارد با تاکید بر دانش واژه شناسی نشان دهد چگونه می توان از علم صرف در ترجمه ی نوواژه ها در متون عربی و فارسی بهره گرفت و به این ترتیب بر آن است تا با تاکید بر متون علمی، اهمیت آشنایی با ساخت واژه و تاثیر آن بر معادل سازی نوواژه ها را که بیشتر از زبان انگلیسی نشئت گرفته است، تبیین کند. برای رسیدن به این هدف، فرایندهای مختلف واژه سازی، شامل ترکیب و اشتقاق و همچنین انواع وام گیری در این دو زبان، بررسی و راه های معادل سازی نوواژه ها با هم مقایسه شده است. همچنین این مقاله نشان می دهد بین انواع مختلف فرایند واژه سازی در این دو زبان، ترکیب و اشتقاق از روش های دیگر رایج تر است؛ هرچند زبان عربی برای واژه سازی بیش از زبان فارسی از اشتقاق، آن هم از نوع درون وندی، سود می جوید. البته از بین صورت های مختلف ترکیب نیز، در هردو زبان، کاربرد دو نوع ترکیب اضافی و وصفی بیش از دیگر انواع ترکیب است.