تاثیر روش های کششی ایستا و پویا در طول گرم کردن بر تعادل دانشجویان دختر تربیت بدنی

هدف از این تحقیق، بررسی اثرات روش های کششی ایستا، پویا و بدون کشش در طول گرم کردن بر تعادل ایستا و پویای دانشجویان تربیت بدنی دختر بود.
18 دانشجوی تربیت بدنی دختر (قد: 5.94 ± 159.68 سانتیمتر؛ جرم: 5.93 ± 60.21 کیلوگرم؛ سن: 0.63 ± 22.00 سال) برای عملکرد تعادل ایستا با آزمون لک لک و همچنین برای تعادل پویا بوسیله آزمون ستاره بعد از روش های مختلف کششی که شامل کشش ایستا، کشش پویا و بدون کشش بود، سنجیده شدند.
افزایش معناداری در تعادل ایستا پس از کشش پویا (3.14 ± 6.34 ثانیه) نسبت به کشش ایستا (2.47 ± 4.40 ثانیه، 0.03=P) وجود داشت. بعلاوه، افزایش معناداری در نمرات دستیابی تعادل پویا پس از کشش پویا (3.76 ± 72.03 درصد طول پایین تنه) نسبت به کشش ایستا (5.35 ± 69.58 درصد طول پایین تنه، 0.01=P) وجود داشت.
محققان نتیجه گرفتند که برای حفظ تعادل، ورزشکاران بهتر است از روش کششی پویا استفاده کنند و بدن خود را هر چه بیشتر به این نوع روش کششی سازگارتر کنند چون این نوع روش کششی موجب افزایش عملکرد تعادل می شود.