میزان خودکارآمدی پژوهشی در بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان براساس مقیاس خودکارآمدی پژوهشی

یکی از مهم ترین عوامل موثر بر انجام تحقیق در دانشجویان، باورهای آن ها نسبت به توانایی هایشان در این زمینه است. هم چنین آگاهی اساتید و مربیان از خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان، می تواند نقش به سزایی در تربیت دانشجویان پژوهشگر داشته باشد. هدف این پژوهش، تعیین میزان خودکارآمدی پژوهشی در بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان براساس مقیاس خودکارآمدی پژوهشی می باشد.
روش پژوهش، پیمایشی تحلیلی و نوع مطالعه مقطعی است که در سال 1391انجام گرفت. جامعه آماری، همه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می باشد که بر اساس جدول کرجسی و مورگان حجم نمونه 344 دانشجو به دست آمد. روش نمونه گیری تصادفی طبقه و سهم هر دانشکده یکسان (44 نفر) بود. ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامه استاندارد (شامل 7 بعد) با طیف لیکرت (5 گزینه ای) است. روش گردآوری اطلاعات مراجعه حضوری به دانشکده های مذکور بوده است. نوع آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس یک طرفه و t مستقل) و نرم افزار مورد استفاده جهت تجزیه و تحلیل داده ها SPSS نسخه 21 می باشد.
یافته ها نشان داد، بعد اخلاق پژوهش بیشترین میانگین و بعد پژوهش کیفی کمترین میانگین را در بین ابعاد خودکارآمدی پژوهشی به خود اختصاص داده اند. هم چنین مقایسه نمره کلی خودکارآمدی پژوهشی با ویژگی های جمعیت شناختی حاکی از این بود که تفاوت معنی داری بین نمره کلی خودکارآمدی پژوهشی با جنس، دانشکده و مقطع تحصیلی وجود ندارد (0/05نتیجه گیری