بررسی فراوانی خودسوزی و رابطه آن با وضعیت اجتماعی و دموگرافیکی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان قطب الدین شیرازی طی سال های 1385 تا 1390

خودکشی، عمل آسیب رساندن به خود به قصد انهدام نفس است. یکی از روش های فجیع اقدام به خودکشی خودسوزی است که در جوامع شرقی شیوع بالایی دارد. مطالعه حاضر به بررسی فراوانی خودسوزی و رابطه آن با وضعیت اجتماعی و دموگرافیکی اقدام کنندگان به این عمل می پردازد.
در مطالعه مقطعی حاضر کلیه پرونده های بیماران مراجعه کننده به بیمارستان سوختگی قطب الدین شیرازی طی سال های 1385 تا 1389 به صورت سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده به نرم افزار SPSS-16 وارد و با استفاده از روش های آماری توصیفی و آزمون مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که در طی 5 سال، از 2071 مورد بیمار سوختگی 439 مورد (21/1 درصد) ناشی از خودسوزی بوده است. توزیع فراوانی خودسوزی در زنان 70/7 درصد، در متاهلین 58/4 درصد و در جمعیت روستایی 56/6 درصد برآورد گردید. بیشترین موارد در گروه سنی 44-25 سال (47/4 درصد) بود. در بیشتر موارد خودسوزی با مایعات قابل اشتعال به ویژه نفت و بنزین (به ترتیب 71/8 درصد و 17/3 درصد) و در منزل (90/8 درصد) رخ داده بود. 67/8 درصد موارد خودسوزی منجر به مرگ فرد شده بود. بالاترین انگیزه اقدام به خودسوزی ها اختلافات خانوادگی (62/1 درصد) به دست آمد.
بالا بودن میزان خودسوزی در گروه زنان و گروه های سنی نوجوانان و جوانان قابل توجه و دارای اهمیت بسزایی می باشد و بایستی به عنوان یک مسئله مهم از نظر بهداشت روان مورد توجه قرار گیرد.