مولفه های نوجویانه آثار بهرام صادقی و «رمان نو»؛تاثیر و تاثر یا توارد؟

در عموم مطالعات تطبیقی، آن چنان بر تقلید و اقتباس ادبیات داستانی معاصر ایران از ادبیات غرب تاکید شده که سهم عمده تحولات تاریخی و اجتماعی این سرزمین در پیدایش نوجویی ها و نوآوری های صورت پذیرفته در ساحت ادبیات داستانی نادیده گرفته شده است، اما با توجه به آن که ادبیات هر جامعه در هر دوره تاریخی تا حدودی تحت تاثیر جریانات موجود در همان عصر و محیط است، می توان زمینه های بروز مولفه های مدرنیته در ادبیات داستانی فارسی را در زیرساخت های فرهنگی اجتماعی ایران جست وجو کرد. از این رو، بر این باوریم که ادبیات داستانی معاصر فارسی و تحولات نوجویانه آن، صرفا با تاثیرپذیرفتن از ادبیات غرب شکل نگرفته و همواره مستعد شکوفایی و نوزایی بوده است. برای اثبات این فرض آثار بهرام صادقی را مطالعه و بررسی کرده ایم که به اذعان خود او، قبل از برخاستن بانگ شهرت «رمان نو» نوشته شده اند و به باور همگان از نمونه های مهم و بارز مدرنیته در ادبیات داستانی فارسی به شمار می روند؛ بنابراین، نوشتار حاضر دو هدف کارکردی عمده دارد: اولا درصدد اثبات وجود مولفه های مدرن و نوجویانه در آثار صادقی برآمده است و ثانیا با رویکردی درون سرزمینی، به جست وجوی ادله ای که می تواند پیدایش این مولفه ها را در ادبیات داستانی معاصر فارسی توجیه کند، پرداخته است.