مروری بر روش های تولید بور عنصری و تعیین مزایا و معایب آن ها

بور به عنوان ماده ای با دانسیته ی انرژی بالا شناخته می شود. این عنصر، سوخت مهمی برای پیشرانه ها و مواد منفجره می باشد. از بین تمام عناصر شیمیایی، بور بالاترین حرارت حجمی احتراق (140 کیلوژول بر سانتی متر مکعب) و سومین حرارت وزنی احتراق (59 کیلوژول بر گرم) را پس از هیدروژن و بریلیم دارد. علاوه بر این، عنصر مذکور برای تهیه بسیاری از ترکیبات آلیاژی استفاده می شود. بنابراین مطالعه روش های تهیه ی این عنصر استراتژیک بسیار اهمیت دارد. بور دارای دو ساختار کریستالی و آمورف می باشد که هرکدام از این ساختارها کاربردهای خاصی دارد. بر طبق مراجع، دو روش برای تهیه پودر بور عنصری وجود دارد: 1) روش احیا 2) روش تجزیه ی حرارتی فاز گاز ترکیبات بور. مطالعات نشان می دهد که فرآیند مویسان (روش حرارتی فلزی توسط منیزیم) روش رایج برای تهیه ی بور عنصری آمورف است. در این روش، بور عنصری با خلوص بیش از 90%، پس از اسید شویی و شستشو با آب می تواند به دست آید. ناخالصی ها شامل ترکیبات بور-اکسیژن-منیزیم مانند Mg(BO2)3، MgB2O5 می باشد. معمولا بور عنصری کریستالی با خلوص بیش از 99% نیز به کمک واکنش در فاز گازی تهیه می گردد. در این مقاله، انواع روش های مختلف برای تولید بور عنصری آمورف و کریستالی، مزایا و معایب آن ها بررسی شده است.