اثر تمرینات کششی استاتیک و بالستیک بر نیروهای برشی قدامی پروگزیمال تیبیا در حرکت توقف-پرش رو به جلو

آسیب لیگامنت متقاطع قدامی، آسیبی شایع در ورزش هایی است که الگوی توقف-پرش دارند. هدف کلی از انجام تحقیق حاضر تعیین اثرات یک وهله تمرینات کششی استاتیک و بالستیک بر نیروهای برشی قدامی پروگزیمال تیبیا در حرکت توقف- پرش رو به جلو می باشد.
نمونه گیری این تحقیق به شیوه نمونه گیری در دسترس شامل 12 مرد سالم ورزشکار، به صورت داوطلب است. هر آزمودنی سه بار و با فاصله زمانی سه روز به آزمایشگاه مراجعه کرد تا اثر تمرینات قبلی کاملا از بین رود. کلیه داده های کینتیکی و کینماتیکی به دست آمده از صفحه نیرو و سیستم آنالیز حرکتی توسط نرم افزار متلب استفاده شدند. جهت بررسی و مقایسه تاثیر یک وهله تمرینات کششی استاتیک و بالستیک، بر میزان نیروی برشی قدامی وارد بر پروگزیمال تیبیا در آزمودنی ها، از شاخص های آماری توصیفی و جهت آزمون فرضیه ها از آزمون t وابسته و آنالیز واریانس یک سویه استفاده شد.
آزمون t وابسته نشان داد که کشش استاتیک به طور معنی داری بر نیروی برشی قدامی وارد بر زانو تاثیرگذار است (016/0P=). نتایج آزمون تحلیل واریانس حاکی از اینتراکشن نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا در هر دو گروه استاتیک و بالستیک بود و سپس آزمون تعقیبی توکی، بین گروه کنترل با گروه کشش استاتیک رابطه معناداری (010/0P=) به دست آورد. میزان اندازه اثر تمرینات کششی استاتیک و بالستیک بر نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا نیز به ترتیب برابر با 96/0 و 68/0 بود که با توجه به شاخص استاندارد دی-کوهن اندازه اثر تمرین کشش استاتیک بزرگ و اندازه اثر کشش بالستیک متوسط است که نشان دهنده تاثیر بیشتر تمرینات کششی استاتیک بر کاهش نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا می باشد.
تحقیق حاضر نشان داد که انجام کشش های استاتیک قبل از اجرای حرکت توقف-پرش رو به جلو، سبب کاهش حداکثر نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا می شود. با این تفاسیر محتمل است که آسیب های ACL بعد از کشش استاتیک کمتر اتفاق می افتد. بنابراین توصیه می شود مربیان ورزش جهت گرم کردن ها و فیزیوتراپ ها جهت توانبخشی به علت کاهش در آسیب و برای کاهش نیروهای برشی قدامی وارد بر زانوی ورزشکاران از روش استاتیک استفاده نمایند.