عوامل پیش بینی کننده رضایت شغلی در پرستاران مراکز آموزشی-درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گیلان

کنترل مداوم رضایت شغلی کارکنان ابزار مفیدی جهت تسهیل پیشرفت و توسعه سازمان مربوطه است و بی توجهی به این امر حساس منجر به فرسودگی شغلی و ارائه خدمات با کیفیت نازل خواهد شد. این مطالعه با هدف تعیین عوامل پیش بینی کننده رضایت شغلی پرستاران شاغل در مراکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گیلان انجام شد.
در این مطالعه توصیفی- مقطعی، 309 پرستار شاغل به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای از هشت مرکز آموزشی- درمانی شهر رشت در سال 1389 انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه اطلاعات فردی اجتماعی و پرسشنامه شاخص رضایت شغلی IWS بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS v.16 و آزمون های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (پیرسون، کای دو و رگرسیون خطی) درسطح معنی داری 05/P<0 مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند.
نمره کل رضایت شغلی پرستاران درسطح متوسط 163/69 بود. بیشترین میزان رضایت مربوط به شرح وظایف و استقلال حرفه ای و کمترین میزان در رابطه با خرده مقیاس درآمد و تعامل بود. مهمترین عوامل موثر بر رضایت شغلی پرستاران موقعیت حرفه ای و به دنبال آن درآمد و استقلال حرفه ای گزارش شدند. آنالیز رگرسیون خطی چند متغیره نشان داد که وضعیت استخدام (05/P<0)، درآمد کل خانواده (03/P<0) و تعداد فرزندان (007/P<0)، پیش بینی کننده های مهم رضایت شغلی می باشند.
رضایت شغلی کارکنان نقش مهمی در موفقیت سازمان دارد، لذا بکارگیری یک برنامه جامع از طرف مدیران درجهت بهبود و تقویت عوامل شغلی که با رضایتمندی پرستاران مرتبط باشد، ضروری بنظر می رسد.