اثر تمرینات پیلاتس بر مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین در مردان سالمند چاق

چاقی و اضافه وزن منجر به کاهش سطوح برخی هورمون های اشتهاآور مانند گرلین و ابستاتین می شود. مطالعات درباره اثر برنامه تمرینی بر گرلین و ابستاتین به ویژه در انسان ها، بسیار اندک و محدود است و از سویی مشخص شده است که تمرینات بدنی می تواند این اثر را برعکس کند. هدف از این پژوهش، بررسی اثر 6 ماه تمرین پیلاتس بر مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین مردان سالمند چاق است.
در این مطالعه که از نوع نیمه تجربی است، تعداد20 مرد سالمند چاق از خانه سالمندان صالحین شهر اهواز انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (قد 28/ 165 سانتی متر، وزن 11/ 94 کیلوگرم، سن 64 سال) و گروه کنترل (قد 54 /164 سانتی متر، وزن 8/86 کیلوگرم، سن 65 سال) تقسیم شدند. سپس گروه تجربی برنامه تمرین درمانی پیلاتس (به مدت 6 ماه، هرهفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه) را دریافت کردند. در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند و تنها پیگیری شدند. متغیرهای وزن، درصد چربی و شاخص توده بدنی قبل و بعد تمرینات از هر دو گروه اندازه گیری شدند. نمونه خونی در حالت ناشتا طی دو مرحله، 48 ساعت قبل و بعد از تمرینات برای سنجش میزان پلاسمایی گرلین و ابستاتین گرفته شد. تمامی محاسبات آماری با نرم افزارSPSS نسخه 19 انجام شد.
نتایج نشان داد که مقادیر وزن، درصد چربی،BMI و WHR متعاقب انجام 6 ماه تمرین پیلاتس به طور معنی داری کاهش یافت (p<0.05)، مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین به طور معنی داری افزایش یافت (p<0.05) و همچنین همبستگی معنی داری بین مقادیر پلاسمایی گرلین با مقادیر پلاسمایی ابستاتین مشاهده شد(P=0.000، r=0.907).
6 ماه تمرین پیلاتس وزن، درصد چربی، شاخص توده بدنی و WHR را کاهش و مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین را افزایش می دهد و همچنین همبستگی معنی داری بین گرلین با ابستاتین وجود دارد.