بررسی لرزه خیز بودن حرکات عهد حاضر در پهنه ساختاری سنندج- سیرجان با استفاده از فناوری های سنجش از دور و GIS

این باور وجود دارد که پی سنگ پهنه ساختاری سنندج-سیرجان طی فازهای کوهزایی سیمیرین و لارامید سخت شده و به همین دلیل به عنوان پهنه ای غیرلرزه زا (یا با لرزه خیزی پایین) مطرح شده است. گستره شهرضا در بخش مرکزی این پهنه ساختاری، به عنوان مورد مطالعاتی انتخاب شد تا صحت لرزه خیز بودن حرکات عهد حاضر این پهنه ساختاری و در نتیجه لرزه خیز بودن، در آن مورد بررسی قرار گیرد. در این پژوهش با استفاده از فناوری های زمینی (Geoinformatics) مانند سنجش از دور، GIS و بررسی های صحرایی، سعی در شناسایی ساختارها، بررسی سازوکار حرکتی آنها، وضعیت کانون های زمین لرزه رخ داده، اثرات نوزمین ساختی عملکرد گسله های فعال گستره و علت بالا بودن فعالیت لرزه خیزی در این گستره شده است. نتایج نشان می دهد که گسل شهرضا (و گسل دهاقان در جنوب باختر گستره) با روند 140N و سازوکار راستالغز راست بر با مقدار قابل توجهی مولفه معکوس عمده ترین روند ساختاری در گستره می باشد. این پهنه گسل خورده توسط گسل نصرآباد (با روند70-50N) با سازوکار راستالغز چپ بر با کمی مولفه کششی، بریده و گاهی جابه جا شده است. در محل برخورد این دو گسل اصلی، تعداد زیادی کانون زمین لرزه با حل سازوکار کانونی راستالغز قرار گرفته است. افزون بر تعداد زیاد زمین لرزه ها در گستره شهرضا، اثرات حرکات نوزمین ساختی مربوط به فعالیت های عهد حاضر این گسله ها نیز قابل مشاهده می باشد.