نقد روان کاوانه سوگ نامه های خاقانی شروانی

روان کاوی و ادبیات، رابطه ای دوسویه دارند. ادبیات سبب تلطیف روان می شود و روان کاوی به کالبدشکافی آن می پردازد. آنچه امروزه روان کاوان مطرح می کنند، در ادبیات گذشته حضور داشته است و اکنون نیز با هویت یافتن دانش روان کاوی، به صورت علمی مطرح می شود. با بررسی یک اثر هنری از دیدگاه روان شناختی، می توان به نکاتی چون ویژگی های شخصیتی هنرمند و بازتاب آنها در خلق اثر پی برد. در این نوشتار که نتیجه بازخوانی انتقادی سوگ نامه های خاقانی و تحلیل روان کاوانه آنهاست با بهره گیری از روش استقرایی، مفاهیمی چون تصعید و فرافکنی و خودفریبی و خودشیفتگی و حمایت اجتماعی، و همچنین حضور ناخودآگاه فردی و جمعی و سایه و کشمکش های نهاد و فرامن، بررسی شده است.