بررسی فقهی و حقوقی ماده واحده سقط درمانی

سقط جنین یکی از مباحث رانگیز در جوامع بشری از دیرباز تا کنون بوده است. قوانین و سیاست های حاکم بر کشورها از سه دیدگاه مختلف پیروی می کنند. نخست، ممنوعیت مطلق سقط جنین، که به تقدیس حیات و آموزه های دینی تمسک می جوید. دوم، آزادی مطلق سقط جنین که به آزادی کامل اراده و تسلط مطلق مادر بر جان خود عقیده دارد. سوم، آزادی نسبی که سقط در مواردی خاص را تجویز می کند. این گروه، نه از ارزش ها و اصول جامعه دور می شوند و نه گریبان گیر مشکلات ناشی از ممنوعیت سقط، همانند: افزایش مرگ ومیر مادران به علت سقط های غیربهداشتی، افزایش کودکان ناقص الخلق و تحمیل هزینه نگهداریشان به جامعه می گردند. ایران در دسته ی اخیر جای دارد.
جنین از پیدایش تا تکامل نهایی دو مرحله را طی می کند. نخست، پیش از ولوج روح؛ دوم، پس از دمیده-شدن روح. سقط جنین در همه ی مراحل از محرمات شرع مقدس اسلام است، اما اغلب فقها به استناد اصل حرج، سقط جنین قبل از ولوج روح، چه به موجب ناقص الخلقه بودن جنین و چه به موجب داشتن تهدید جانی برای مادر را مجاز دانسته اند. در این راستا ماده واحده سقط درمانی در تاریخ 3/10/1384 به تصویب رسید که مجوز سقط جنین را با رضایت زن، به علت ناهنجاری های جنینی و بیماری مادر توام با تهدید جانی وی، قبل از ولوج روح تحت نظر پزشکی قانونی می دهد. هرچند تصویب چنین قانونی، گامی مثبت است و از تاثیرات منفی ممنوعیت سقط تا حدودی اجتناب می نماید، اما ثغور این ماده کاملا مشخص نیست و ابهامات موجود در آن، موجب اتخاذ رویه های متفاوتی در عمل شده است.