سیدحسین حکیم الگوی اخلاق در طبابت

با بررسی و مطالعه برگ های تاریخ پزشکی کهن در تمدن ایران و اسلام می توان دریافت که ایرانیان از همان زمان های پیشین به رعایت موازین اخلاقی به ویژه در طب توجه ویژه ای داشته اند و دانشمندان و حکیمان بزرگی در این سپهر از کهن تاکنون درخشیده اند. یکی از حکیمان بزرگ و عالی قدری که در این مسیر خوش درخشیده است سیدحسین حکیم (ره) می باشد.
آیت الله حاج سیدحسین حکیم فرزند عالم و عارف نامدار، حاج سیدعلی شوشتری در قرن سیزدهم هجری قمری می زیسته است. وی در روزگاران جوانی در نجف به تحصیل علوم و تکمیل دروس فقهی اشتغال یافت و پس از رسیدن به پایه اجتهاد در شوشتر ساکن شد و در همانجا به عنوان امام جماعت یکی از مساجد منسوب شد و به ادای نماز جماعت و خدمت رسانی به مردم در امور مختلف مشغول بود. به دنبال درمان برخی بیماران بر اساس دستورات پزشکی ابن سینا در کتاب قانون و نیز مهارت و استعداد ذاتی و خدادادی و ذکاوت سیدحسین حکیم در زمینه طب بالینی و تجربی و بنا به درخواست برخی اطبای معروف دزفول از جمله سیدعلی طبیب و همچنین استقبال چشمگیر و رضایت مردم از ایشان در این امر، این حکیم فرزانه به امر طبابت اشتغال یافت.
از ویژگی های شاخص این حکیم توانا، منش اخلاقی و رفتاری والای ایشان در تعامل با مردم و در امر طبابت و درمان بود به طوری که نیکی های اخلاقی و رفتاری وی سال ها پس از درگذشت ایشان همچنان بر سر زبان ها جاری بود.
هدف از این مطالعه، معرفی سیدحسین حکیم به عنوان طبیبی توانمند و الگویی ارزشمند در عرصه اخلاق پزشکی و به عنوان خادمی دلسوز برای مردم در حوزه طبابت و درمان است.