نقش پرستار در سازگاری جانبازان قطع عضو

هرگونه نقص در اعضای بدن نه تنها یک آسیب جسمی محسوب می شود، بلکه آسیب های اجتماعی و روانی- احساسی را نیز به دنبال دارد و می تواند جنبه های مختلف زندگی را تحت تاثیر قرار دهد. یکی از الگوهای کاربردی و موثر در پرستاری که بهطور خاص به موضوع سازگاری توجه کرده، الگوی سازگاری روی» است. هدف از تدوین این مقاله معرفی نقش پرستاردر سازگاری جانبازان قطع عضو با استفاده از این الگو می باشد.
این مقاله یک مطالعه مروری میباشد که بر پایه اطلاعات جمع آوری شده از جستجوی منابع اینترنتی و مطالعات کتابخانه ای سال های 2014- 2000 تدوین گردیده است.
مدل سازگاری روی، یک چهارچوب مفید جهت ارائه مراقبت پرستاری به بیماران در مراحل حاد، مزمن و انتهایی بیماری می باشد. نتایج بیشتر مطالعات، بیانگر بهبود فعالیت های پرستاری، تمرکز، سازماندهی و هدایت افکار و اعمال پرستاران در مراقبت از بیماران مزمن و افزایش پاسخ های سازگار در بیماران و به دنبال آن افزایش سازگاری، پس از مداخلات پرستاری بوده است.
الگوی سازگاری روی، بر ارتقاء سازگاری متمرکز گردیده و سهم قابلتوجهی در سلامتی و ارتقاء کیفیت زندگی بیماران دارد. بیشتر نتایج پژوهش های انجام شده، حاکی از آن است که الگوی سازگاری روی، میتواند چارچوبی مناسب در بررسی، مراقبت و انجام مداخلات و درنهایت کنترل بیماری های مزمن و افزایش میزان سازگاری در بیماران ازجمله گروه های مختلف جانبازان باشد.