تعیین ویژگی های مقاومت ماکرولیدی در استرپتوکوک پیوژنز

افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی در بین سویه های استرپتوکوک پیوژنز، یکی از معضلات جدی در سیستم سلامت می باشد. بر این اساس و با هدف بررسی نحوه ی مقاومت ماکرولیدی و ویژگی های فنوتیپی و ژنوتیپی، 40 جدایه استرپتوکوک پیوژنز جمع آوری شده طی سال های 1392 و 1393، مورد بررسی قرار گرفت.
آنالیز میزان حساسیت سویه ها به آنتی بیوتیک های ماکرولیدی با استفاده از روش دیسک دیفیوژن و مقاومت القایی به کلیندامایسین با D-TEST ارزیابی شد. همچنین، از روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) برای شناسایی ژن های مقاومت ماکرولیدی، استفاده گردید. مقاومت به اریترومایسین، آزیترومایسین، کلیندامایسین و کلاریترومایسین به ترتیب 20%، 20%، 15% و 10% بود. هیچ یک از سویه ها، به پنی سیلین مقاوم نبودند. از بین 8 سویه استرپتوکوک پیوژنز مقاوم به اریترومایسین، 4 سویه فنوتیپ M و 4 سویه فنوتیپ مقاومت MLSB (macrolide، lincosamide and streptogramin B) را داشتند که خود مشتمل بر 3 سویه مقاومت cMLSB و یک سویه مقاومت iMLSB بودند. سویه های cMLSB و iMLSB به ترتیب دارای ژن ermB و ermA بودند. از 16 سویه دارای مقاومت ماکرولیدی، 5 سویه (31%) حامل ژن ermB و یک سویه (6%) حامل ژن ermA بود. این در حالی است که در PCR معلوم گردید که یکی از ایزوله های بدون مقاومت نیز حامل ژن ermB می باشد. مطالعه ی حاضر، فراوانی بالایی از مقاومت ماکرولیدی در استرپتوکوک پیوژنز را در ایران، نشان می دهد. علاوه بر این، نتایج این مطالعه، کلیندامایسین و کلاریترومایسین را به عنوان داروی انتخابی جهت درمان افراد حساس به پنی سیلین معرفی می کند. همچنین نتایج این پژوهش، ارتباط بین فنوتیپ مقاومت به اریترومایسین و ژنوتیپ های erm را در سویه های استرپتوکوک پیوژنژ نشان می دهد.