گامی نو در شیوه بیان معماری؛ تجربه استفاده از کاریکاتور در فرآیند یادگیری

تحول در حوزه آموزش معماری، تبدیل آن از نظام استاد-شاگردی به نظام مدرسه ای و جدا شدن حوزه نظر و عمل معماری و آموزش این دو حوزه، پیچیدگی هایی را از جمله نحوه تاثیرگذاری و بازیابی دانش معماری در فرآیند طراحی و عمل معماری ایجاد می کند. در این زمینه پژوهش حاضر تاثیر ابزار کاریکاتور را جهت افزایش تاثیرگذاری حوزه محدودی از دانش معماری در شکل دهی به اثر معماری بررسی می کند و با فراهم آوردن مقدمات لازم روش استفاده از این ابزار را تدوین می نماید. روش کلی انجام پژوهش در گام اول مبتنی است بر تحلیل و تفسیر منطقی بر پایه منابع کتابخانه ای که به شکل عمده معطوف به حوزه های طراحی پژوهی، شناخت کاریکاتور و روان شناسی یادگیری با رویکرد شناختی است. در گام بعدی، روش آموزشی حاصل از مطالعات کتابخانه ای، در قالب طرح یک مطالعه میدانی به روش شبه تجربی بر روی دو گروه 15 نفره از دانشجویان ترم اول معماری دانشگاه شهید بهشتی با ارائه سه نکته آموزشی از درس سازه مورد آزمون قرارمی گیرد و در نهایت به این نتیجه می رسد که استفاده از ابزار کاریکاتور به دلیل قابلیت های به سزای آن در فرآیند توجه و پردازش اطلاعات، با بالابردن میل به بسط تصویری اطلاعات، زمینه ساز تجربه معناداری است که به غنای طرحواره های تصویری ذهن طراح می انجامد و آموزه ها و دریافت های حاصل از آن، در ذهن ماندگار می شوند و به شکلی موثر در فرآیند حل مسئله حضور می یابند.