بررسی بیماران مبتلا به بولوز پمفیگوئید بستری شده در بیمارستان لقمان حکیم تهران طی سال های 76-1371

بیماران مبتلا به بولوز پمفیگوئید اکثرا در سنین بالا قرار داشته و تشخیص افتراقی آن از سایر بیماری های تاولی بسیار مهم می باشد. مطالعه ای در مورد همه گیرشناختی آن در ایران وجود ندارد.

این مطالعه به منظور تعیین تظاهرات بالینی، یافته های آزمایشگاهی، سیر بیماری و نحوه پاسخ به درمان در بیماران مبتلا به بولوزپمفیگویید بستری شده در بخش پوست بیمارستان لقمان حکیم تهران در سال های 1371 الی 1376 صورت گرفت.

این پژوهش توصیفی به روش مطالعه اطلاعات موجود و با بررسی گذشته نگر پرونده های بیمارستانی 17 بیمار مبتلا به بولوزپمفیگوئید که در طی سال های 1371 الی 1376 در بخش پوست بیمارستان لقمان حکیم تهران بستری شدند، صورت گرفت. در تمام بیماران تشخیص بیماری با بیوپسی از ضایعات پوستی تایید شده بود.

محدوده سنی بیماران از 19 تا 80 سال و بیشترین سن گرفتاری در دهه 6 تا 8 عمر بود. %58.5 بیماران خانم بودند. %53 بیماران در بدو مراجعه ضایعات تاولی داشته اند. در %29.4 بیماران ضایعات در ابتدا به صورت اگزمایی و در %17.6 بیماران به صورت ضایعات اریتماتو و کهیری بروز کرده است. %53 بیماران از خارش شکایت داشته اند. گرفتاری مخاطی در %47 موارد وجود داشت که تمام موارد آن در مخاط دهان بود و تنها در یک بیمار علاوه بر دهان ناحیه تناسلی هم گرفتار بود. %52 بیماران به درمان خوراکی با پردنیزولون به تنهایی پاسخ دادند. مرگ و میر در بیماران دیده نشد.

مشخصات همه گیرشناختی و بالینی بولوزپمفیگوئید در ایران مشابه سایر نقاط جهان می باشد.