مقایسه قابلیت هضم کاه گندم توسط باکتری ها و میکروارگانیسم های شکمبه گاو هلشتاین و گاومیش خوزستان

زمینه مطالعاتی: تعداد و نوع باکتری های شکمبه ای در گاو و گاومیش مناطق مختلف و به تبع آن قابلیت هضم مواد مغذی در آنها با هم متفاوت است.
در این مطالعه به بررسی مقایسه هضم پذیری کاه گندم توسط کل میکروارگانیسم ها و باکتری های شکمبه گاو هلشتاین و گاومیش خوزستان در شرایط تغذیه ای مشابه پرداخته شده است.
قابلیت هضم ماده خشک (DM)، الیاف نامحلول در شوینده خنثی (NDF) و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی (ADF) کاه گندم توسط کل میکروارگانیسم ها و باکتری های شکمبه گاو و گاومیش به روش هضم دو مرحله ای و استفاده از محیط کشت اختصاصی باکتری های شکمبه اندازه گیری شد.
قابلیت هضم آزمایشگاهی DM کاه گندم توسط کل میکروارگانیسم های شکمبه گاومیش (75/ 62درصد) بیشتر از گاو (07/ 59 درصد) شد، همچنین قابلیت هضم DM و NDF توسط باکتری های شکمبه گاومیش (90/ 37 و98/ 30 درصد) بیشتر از گاو (66/ 33 و05/ 27درصد) شد (05/0P<). اما در مورد هضم پذیریNDF و ADF کل میکروارگانیسم ها و ADF باکتری ها، تنها از نظر عددی قابلیت هضم گاومیش بیشتر از گاو بود. صرف نظر از نوع میکروارگانیسم قابلیت هضم DM وNDF توسط میکروارگانیسم های شکمبه گاومیش (32/ 50، 23/ 43 درصد) بیشتر از گاو (36 /46، 54/ 39 درصد) شد (P<0.05). مقایسه قابلیت هضم DM، NDF و ADFکاه گندم توسط باکتری های شکمبه در محیط کشت اختصاصی باکتری های شکمبه نشان داد که هضم در گاومیش طی ساعات 48 و 96 به طور معنی داری بیشتر از گاو بود (P<0.05). صرف نظر از زمان، قابلیت هضم DM، NDF و ADFدر محیط کشت باکتری های شکمبه گاومیش بیشتر از گاو بود (P<0.05). صرف نظر از نوع دام، با افزایش زمان انکوباسیون (از 12 تا 96 ساعت) قابلیت هضم DM، NDF و ADFبه طورخطی افزایش یافت (P<0.05). غلظت کل باکتری های شکمبه گاومیش خوزستان (105×9/1 در هر میلی لیتر مایع شکمبه) بیشتر از گاو هلشتاین (105×92/ 0 در هر میلی لیتر مایع شکمبه) بود (P<0.05).
نتیجه گیری نهایی: بنابراین نتایج قابلیت بالاتر گاومیش خوزستان را در مقایسه با گاو هلشتاین در یک شرایط تغذیه ای یکسان برای هضم کاه گندم نشان داد.