اثر بلندمدت کورتیزول خوراکی بر مقاومت به تنش شوری در بچه ماهیان کپور معمولی (Cyprinus carpio Linnaeus، 1758)

کورتیزول کورتیکواستروئیدی است که مهم ترین اثر آن تنظیم اسمزی در ماهیان دریازی است. هدف این مطالعه بررسی اثر کورتیزول خوراکی بر مقاومت به تنش شوری در بچه ماهیان کپور معمولی Cyprinus carpio است. برای این منظور، کپور معمولی (12/ 0±36/ 1 گرم) به مدت 8 هفته با غذای تجاری حاوی صفر (شاهد)، 50 (1)، 100 (2) و 200 (3) میلی گرم بر کیلوگرم غذای هیدروکورتیزون تغذیه شدند (3 تیمار و یک گروه شاهد و 3 تکرار). سپس مقاومت در برابر تنش شوری، طی 7 روز مقابله با شوری ppt 12، با اندازه گیری تغییرات هماتوکریت و پارامترهای بیوشیمیایی خون (گلوکز، کلسیم و پروتئین کل) بررسی شد. نتایج نشان داد میزان بازماندگی بین تیمارها پس از 7 روز مقابله با شوری، اختلاف معنی داری نداشت (05/ 0p) و پس از تنش، در تمام تیمارها افزایش معنی-داری داشت (05/ 0>p) و بیشترین مقدار در تیمار 2 و 3 مشاهده شد (05/ 0>p). بیشترین میزان هماتوکریت پس از تنش در گروه شاهد مشاهده شد (08/ 2±67/ 61) (05/ 0>p). میزان یون کلسیم پس از تنش در تمامی تیمارها جز گروه شاهد افزایش معنی داری داشت (05/ 0>p) که بیشترین مقدار در تیمار 3 مشاهده شد (31/ 0±17/ 11). پروتئین کل، در ماهیان تیمار شده با کورتیزول به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (05/ 0>p). نتایج نشان داد که کورتیزول خوراکی می تواند مقاومت بچه ماهی کپور معمولی را به تنش شوری افزایش دهد.