استئوتومی با روش گوه باز پروگزیمال تیبیا: مقایسه آزادسازی در مقابل حفظ رباط طرفی داخلی سطحی (با استئوتومی بالا یا پایین توبرکل تیبیا)

پیش یکی از درمان های رایج برای «انحراف راستای» اندام تحتانی قبل از 50 سالگی استئوتومی پروگزیمال تیبیا است. در روش استئوتومی گوه باز، رباط طرفی داخلی (MCL) نیاز به آزادسازی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه عمل استئوتومی گوه باز با و بدون آزادسازی MCL و تعیین اثر احتمالی محل استئوتومی بر ناپایداری والگوس، ارتفاع پاتلا و شیب پشتی پروگزیمال تیبیا بود.
در یک کارآزمایی بالینی آینده نگر، 59 بیمار مبتلا به واروس زانو که کاندید عمل استئوتومی گوه باز بالای تیبیا، در محدوده سنی50-16 سال بودند، به دو گروه استئوتومی با آزادسازی رباط طرفی داخلی (30 بیمار، 40 زانو) و بدون آزادسازی رباط طرفی داخلی (29 بیمار، 36 زانو) تقسیم شدند. وجود بی ثباتی در والگوس، شیب پشتی تیبیا و همچنین نتایج «سیستم امتیازبندی زانو» (KSS) در مدت زمان 17/4 ماه (24-3 ماه) بررسی شدند.
در بیماران گروه گوه باز بدون آزادسازی MCLبا میانگین سنی 9±26/7 سال، میانگین نمره کلی «سیستم امتیازبندی زانو» از 15/2±53/5 به 13/4±81/9 و در بیماران گوه باز با آزادسازی با میانگین سنی 8/4±25/5 سال، میانگین نمره کلی از 14/6±52/4 به 17/8±65/4 افزایش یافت. در گروه بدون آزادسازی MCL عوارض جراحی کمتر بود. معیار اینسال سلواتی و شیب پشتی تیبیا بدون تغییر باقی ماند و ناپایداری والگوس کمتری مشاهده گردید.
هر دو روش منجر به افزایش نمره KSS شد، اما در گروه بدون آزادسازی این بهبود چشم گیر بود. در روش بدون آزادسازی، ناپایداری والگوس ایجاد نمی شود و عوارض عمل جراحی کمتر است.