اثر دگرآسیبی اندام های مختلف کرچک (Rricinus communis L.) در کاهش جوانه زنی بذر ها و رشد گیاهچه های سس (Cuscuta campestris Yuncker)

کرچک (Rricinus communis L.) یک گیاه سمی می باشد که از پتانسیل کافی جهت کاربرد در علف کش های زیستی برخوردار است. به منظور بررسی اثرات دگرآسیبی اندام های کرچک بر جوانه زنی و رشد گیاه سس (Cuscuta campestris Yuncker)، سه آزمایش جداگانه به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 89-1388 اجرا شد. آزمایش اول دارای دو عامل اندام های کرچک در چهار سطح (ریشه، ساقه، برگ و گیاه کامل بدون گل آذین) و غلظت های عصاره آبی در 11 سطح (صفر، یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت، هشت، نه و ده درصد) در پتری دیش، آزمایش دوم دارای دو عامل اندام های کرچک در چهار سطح (ریشه، ساقه، برگ و گیاه کامل بدون گل آذین) و غلظت های عصاره آبی در پنج سطح (صفر، 5/2، 5، 5/7 و 10 درصد) در گلدان و آزمایش سوم دارای دو عامل بقایای اندام های کرچک در چهار سطح (ریشه، ساقه، برگ و گیاه کامل بدون گل آذین) و دوره های پوسیدگی در هشت سطح (صفر، 15، 30، 45، 60، 75 و 90 روز پوسیدگی و نیز شاهد) بود. نتایج آزمایش اول و دوم نشان داد که عصاره های آبی اثر معنی داری بر وزن خشک، طول گیاهچه و جوانه زنی سس داشتند. همچنین دوره های پوسیدگی اثر معنی داری را بر این صفات نشان دادند. در بین اندام های کرچک، برگ بیشترین تاثیر معنی دار را بر این صفات داشت، به طوری که در دوره های صفر تا 45 روز پوسیدگی به طور کامل از سبز شدن سس جلوگیری کرد. با توجه به این که کنترل این علف هرز انگلی تنها به وسیله رهیافت های تلفیقی مدیریت علف های هرز در دراز مدت امکان پذیر است، استفاده از توانایی آللوپاتی کرچک می تواند به عنوان یک رهیافت در این سیستم های مدیریتی مطرح باشد.