چارچوبی صوری برای تغییر پیکربندی در سیستم های تطبیقی

امروزه از سیستم های پیشرفته انتظار می رود که بتوانند خود را با شرایط محیطی و اتفاقات غیر منتظره سازگار کنند. اولین شرط برای چنین سیستم هایی سازگارشدن آنها با توجه به نیازهای مشتری، داشته های خود و محیطی که در آن قرار دارند است و باید هنگام مواجه با مشکل یا درخواست غیر منتظره به آن جواب دهند. در راهکارهای تطابق سازی سعی شده با استفاده از قرارداد تطابق و تغییر پیکربندی مجدد، سیستم با شرایط وفق داده شود به طوری که این تغییر پیکربندی مجدد به دور از چشم سرویس گیرنده و گاهی در حین اجرای عملیات انجام گردد و طراحان سیستم را نیز از دخالت مستقیم در امور داخلی مربوط به کارگزار منع کند. شایان ذکر است گاهی اوقات همین روش های تطابق سازی نقش زیادی در استفاده مجدد مولفه ها برای ایجاد سیستم های جدید یا بالابردن سطح سیستم های قدیمی با استفاده از مولفه های موجود را نیز ایفا می کنند. این مقاله با روش های فرمال سعی در ایجاد سیستمی دارد که توان سازگاری با محیط را داشته باشد و در کنار آن، مشکلات ناشی از پیچیدگی را نیز تا حدی می کاهد. برای این کار ابتدا سیستم به وسیله یک مدل ریاضی نمایش داده شده و سپس از روی سیستم مدل شده، قرارداد تطابق و درخواست مشتری یک فرم جدید به نام آداپتور طراحی می شود. بعد از ایجاد آداپتور تمام پیکربندی ها و تراکنش های بین سیستم و مشتری از طریق آن انجام می گردد و آداپتور مسئول هماهنگ سازی اجزای داخلی سیستم می باشد. همچنین برای جلوگیری از پیچیدگی، از مفهوم شبکه و سرویس های سلسله مراتبی برای ایجاد شبکه ای از آداپتورها استفاده شده است.