تاملی بر نسبت میان حقوق مالکیت فکری و حقوق محیط زیست

حقوق محیط زیست و حقوق مالکیت فکری، دو حوزه نوظهور در مطالعات حقوقی است. با این حال، اهداف هریک از این دو حوزه ممکن است در بسیاری از جهات با یکدیگر در تعامل یا تعارض قرار گیرند. این مقاله به بررسی نسبت میان حقوق مالکیت فکری و حقوق محیط زیست پرداخته است. پرسش اساسی این است که نقش حقوق مالکیت فکری در حفظ محیط زیست جهانی چیست؟ در این زمینه می توان از دو رویکرد کلی بی طرفی نظام حقوق مالکیت فکری و نظریه سیستمی حقوق مالکیت فکری سخن گفت. انتقال تکنولوژی های دوستدار محیط زیست (EST)، حمایت از دانش سنتی و بومی در حفظ محیط زیست، و حمایت از آثار و ابداعات کمتر آلاینده، حوزه هایی هستند که نظریه بی طرفی را به چالش فرا می خوانند. فرض اساسی این مقاله بر این مبنا استوار است که ابعاد زیست محیطی حقوق مالکیت فکری نمایانگر آن است که این دو حوزه از حقوق، روز به روز به سمت هم گرایی بیشتر در حرکت اند. این امر ناشی از اهمیت روزافزون دل مشغولی های زیست محیطی در نظام های حقوقی معاصر است. لزوم توجه به ملاحظات زیست محیطی در جریان شناسایی حق های مالکیت فکری مهم ترین یافته این پژوهش است.