بررسی تغییرات بیواندیکاتور گل سنگ lecanora muralis در مواجهه با غلظت های مختلف آلاینده دی اکسیدگوگرد

دی اکسیدگوگرد به عنوان یکی از آلاینده های مهم بر روی گیاهان، جانوران و اشیاء اثرات غیر قابل جبرانی را بر جای می گذارد، لذا پایش و کنترل آن از اهمیت زیادی برخوردار است. شاخص های بیولوژیکی به عنوان شناساگرهای آلاینده های هوا در محیط های شهری و صنعتی می توانند در جهت کنترل آلودگی هوا، هدایت کننده های مناسبی باشند. گل سنگ ها از جمله شاخص های بیولوژیکی هستند که در این رابطه به کار برده می شوند. لذا بررسی کارآیی و تاثیرپذیری پایش زیستی دی اکسیدگوگرد با استفاده از گل سنگ lecanora muralis، مدنظر قرار گرفت.
در این تحقیق گل سنگ موردنظر درون کیسه های مخصوص، در تماس با گاز دی اکسیدگوگرد در غلظت های40،100 و 200ppb به مدت سه ساعت قرار داده شدند. سپس میزان تخریب کلروفیل a و b، a + b و نسبت 415/OD435OD از طریق غوطه ور ساختن 20 میلی گرم از وزن خالص گل سنگ در 10 میلی لیتر محلول DMSO اندازه گیری شد.
براین اساس، میانگین تخریب کلروفیل a و bدر نمونه های درمعرض تماس با SO2 نسبت به نمونه شاهد به ترتیب 3/ 77% و 1/ 94% بود و در تمامی موارد تخریب کلروفیل a و b، a + b، رابطه مستقیم بین میزان تخریب و غلظت آلاینده وجود داشت.
بنابراین با استفاده از حساسیت بالای گل سنگ ها به جذب گاز SO2 می توان وجود یا عدم وجود آلاینده ی دی اکسیدگوگرد و مقدار آن را در هوا پایش نمود و این پایش به عنوان راهکاری موثر امکان پذیر و قابل کاربرد است.