تحلیل و نقد نظریه سعادت فارابی

این مقاله به بررسی نظریه فارابی درباره سعادت می پردازد. ابتدا مشخصه های صوری سعادت بررسی و نتیجه گرفته می شود که سعادت برترین خیر و بسنده به خود است. سپس مولفه های اصلی سعادت یعنی فضیلت های نظری، فکری، عملی و اخلاقی مطرح و بررسی می شوند. مولف نتیجه می گیرد که دیدگاه فارابی درباره سعادت جز نظریه های غایت جامع است و از این روی تفسیر نظریه سعادت فارابی به عنوان نظریه عقلی گرایانه محض نادرست است. در پایان به برخی از اشکال های نظریه سعادت فارابی اشاره می شود.