استمرارهمراهی مبین با قرآن از نگاه فریقین

همراهی «مبین با قرآن» از جمله مباحث کلامی- علوم قرآنی است. قرآن به عنوان مهم ترین مصدر تشریع احکام، یگانه محور تردیدناپذیر همه فقهای اسلامی، اعم از امامیه و اهل سنت، به شمار رفته و کتا ب هدایت تا روز قیامت است؛ اما بهره مند شدن از این امر (هدایت الاهی) مستلزم آن است که خداوند در کنار کتاب هدایت خویش، مبینی را قرار دهد که به بیان مراد الاهی بپردازد. «تبیین» در کاربرد لغوی به معنای آشکار شدن، آشکار کردن و توضیح دادن می باشد. اساس نظریه «همراهی قرآن و مبین» مطابق عقل و سیره عقلا بوده و آیات و روایات بر آن صحه می گذارند. حق بیان برای خداوند محفوظ است؛ ولی به دلیل برخورداری از معانی و مفاهیم ژرف و آموزه های عالی، تنها راه عقلایی برای پی بردن به چگونگی استفاده از آن، بیانات پیامبر و تبعیت مطلق از ایشان می باشد. وجوب اطاعت از پیامبر اکرم و اطلاق شان تبیین و تعلیم قرآن برای ایشان، دلیلی روشن بر لزوم مراجعه به تمامی بیانات ایشان در مورد قرآن در هر سطحی از بیان می باشد. همچنین قرآن کریم و روایات در جهت شان تبیینی پیامبر اکرم ائمه اطهار و به ویژه امام زمان را وارثان این شان تحت عناوین ذیل مطرح می کنند: راسخان در علم، و حاملان و صاحبان علم.