تاثیر روان کننده ها بر کاهش عیار سیمان و کیفیت بتن

حفظ محیط زیست و نیاز به مصرف متعادل منابع طبیعی به ویژه سوخت های فسیلی و کاهش آلودگی و گازهای گلخانه ای، ایجاب می کند که از مصرف سیمان به ویژه کلینکر سیمان بکاهیم. بنابراین در ساخت بتن ها و ملات ها باید کاهش مصرف سیمان را تا حد امکان مدنظر قرار داد بدون این که به حجم ساخت و سازها در کشور لطمه ای وارد گردد.
در این پژوهش، در نسبت آب به سیمان ثابت (w/c) اقدام به کاهش عیار سیمان شده است تا در یک نسبت آب به سیمان ثابت اثرات کاهش عیار سیمان بر روی برخی مشخصات بتن تازه و سخت شده مورد بررسی قرار گیرد. در ادامه با کاهش نسبت آب به سیمان (در چهار نسبت متفاوت) مجددا عیار سیمان کاهش داده شده تا اثرات این کاهش در نسبت های پایین آب به سیمان نیز در بتن تازه و سخت شده مورد بررسی قرار گیرد. بدیهی است با کاهش خمیر سیمان (کاهش عیار سیمان و کاهش نسبت آب به سیمان) کارایی و تراکم پذیری بتن به شدت کاهش یافته که برای جبران این نقیصه از روان کننده ها و فوق روان کننده های مختلف استفاده شده است.
با توجه به نتایج حاصل از آزمایش های انجام شده بر روی بتن تازه و سخت شده می توان نتیجه گرفت که کاهش عیار سیمان (در محدوده 450 تا 340 کیلو گرم در متر مکعب) در نسبت آب به سیمان ثابت، سبب بهبود خواص مقاومتی و دوامی بتن می گردد. از طرفی دیگر می توان با کاهش نسبت آب به سیمان و استفاده از افزودنی فوق روان کننده به منظور ایجاد روانی و کارایی مطلوب، به بتن هایی با دوام و مقاومت بسیار بالا دست یافت.