اثر شفافیت الکترولیت بر پس پراکندگی نور از لایه پس پراکننده نوری در سلول های خورشیدی رنگدانه ای

در سلول های خورشیدی رنگدانه ای، به طور متداول، لایه ای متشکل از ذرات 300 نانومتری به عنوان لایه بازتاب کننده و پس پراکننده نور به کار گرفته می شود تا میزان جمع آوری نور در این نوع سلول افزایش یابد. در این مطالعه، از دو نوع الکترولیت مبتنی بر ید و کبالت که شفافیت های مختلفی دارند استفاده شد تا اثر شفافیت الکترولیت بر میزان نور پس پراکنده شده از لایه پس پراکننده و اثر آن بر عمل کرد سلول خورشیدی رنگدانه ای بررسی شود. به دلیل جذب نور در الکترولیت، مقدار جریان الکتریکی تلف شده برای الکترولیت مبتنی بر کبالت و ید به ترتیب برابر با mA/cm2 9/2 و mA/cm2 2/4 است. بنابراین از نظر ویژگی های نوری، استفاده از الکترولیت مبتنی بر کبالت به دلیل جریان تلف شده کم تر توصیه می شود. از طرفی در بازه 500-600 نانومتر در حالی که الکترولیت کبالتی عبور 100% دارد، مقدار اندکی جذب برای الکترولیت یدی مشاهده می شود. برخلاف سلول خورشیدی حاوی الکترولیت ید، بازده کوانتومی خارجی سلول حاوی الکترولیت کبالت برای طول موج های کم تر از 350 نانومتر، با استفاده از لایه پس پراکننده افزایش می یابد که ناشی از عبوری است که الکترولیت کبالتی در این ناحیه دارد. محاسبات نوری نشان می دهد که در بازه 400-500 نانومتر که رنگدانه جذب قابل ملاحظه ای دارد، حدود 40% و 30% نور به ترتیب در الکترولیت یدی و کبالتی جذب و تلف می شود.