اثر 10 هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر سایتوکین های التهابی در مردان غیر فعال دارای اضافه وزن

سطوح بالای نشانگرهای التهابی با افزایش خطر چند بیماری مزمن از قبیل آترواسکلروز و دیابت نوع 2 در ارتباط است. فعالیت ورزشی و بدنی به عنوان یک راهبرد مهم برای کاهش خطر این بیماری ها پذیرفته شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر 10 هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر سطوح استراحتی فاکتور نکروز دهنده تومور-آلفا(TNF-a)، اینترلوکین-1بتا (IL-1b) و اینترلوکین-6 (IL-6) در مردان غیر فعال دارای اضافه وزن بود.

سی مرد غیر فعال با میانگین سن 9/2±6/26 سال و شاخص توده بدن 8/1±3/28 کیلوگرم بر مترمربع به صورت تصادفی در گروه های تمرین مقاومتی(10n=)، تمرین هوازی(11n=) و کنترل(9n=) قرار گرفتند. پیش و پس از دوره تمرینی از آزمودنی ها در شرایط ناشتا برای اندازه گیری سطوح استراحتی سایتوکین ها خون گیری به عمل آمد. هم چنین شاخص توده بدن، درصد چربی بدن، اندازه نسبت کمر به باسن، قدرت بیشینه و حداکثر اکسیژن مصرفی برآورد گردید. تمرین گروه مقاومتی شامل اجرای 7 حرکت با شدت بین 70 تا 80 درصد، ده تکرار بیشینه و گروه هوازی شامل رکاب زدن روی دوچرخه کارسنج با شدت 70 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب به مدت 10 هفته و سه جلسه در هفته بود.

 پس از 10 هفته تمرین مقاومتی و هوازی علی رغم کاهش میانگین تغییر معناداری در سطوح استراحتی TNF-a، IL-1b و IL-6 مشاهده نشد(P>0.05). VO2max در هر دو گروه تمرینی به طور معناداری افزایش و درصد چربی بدن و اندازه نسبت کمر به باسن به طور معناداری کاهش نشان داد، قدرت بیشینه تنها در گروه مقاومتی افزایش معنادار نشان داد(P<0.05).

این نتایج نشان داد، 10 هفته تمرین مقاومتی و هوازی با شدت و حجم متوسط برای کاهش سطوح سایتوکین های التهابی در مردان غیر فعال و سالم دارای اضافه وزن کافی به نظر نمی رسد. می توان گفت، عدم کاهش معنادار سطوح این سایتوکین ها احتمالا به علت نرمال بودن غلظت آن ها در وضعیت پیش از تمرین و جوان بودن آزمودنی ها است.