واکاوی نشانه های فرهنگ بومی (در افسانه سگ پیرزال و پسر پادشاه)

فرهنگ عامه از منابع باارزشی است که در درون آن، روح زندگی و فلسفه حیات، جاری و ساری است و از طریق نشانه های موجود در آنها می توان تشخیص داد که متعلق به چه جامعه ای است. برخی از فرهنگ شناسانی همچون نولان و لنسکی معتقدند که فرهنگ های عامه دستخوش نوآوری ها می شوند. از نظر آنها نوآوری های فرهنگی از طریق وام گیری، تغییرات تدریجی، ترکیب و غیره پدیدار می گردد. یکی از مقولات فرهنگ عامه، افسانه است. افسانه ها آثاری هستندکه مادر ادبیات تلقی می شوند. آنها اصولا از سرچشمه های گمنامی شکل یافته اند و مولف ندارند. این افسانه ها به دلیل نقل سینه به سینه شان در فرهنگ های بومی مناطق مختلف، دچار تحول می شوند. این مقاله بنا دارد تا بر مبنای این دیدگاه، به نقد عملی یکی از افسانه های بومی در منطقه جیرفت بپردازد؛ بنابراین می کوشد تا ضمن تحلیل نشانه های فرهنگ بومی منطقه عشایری جیرفت، به تبیین نشانه هایی که در اثر تلاقی با فرهنگ های بومی منطقه گرمسیر این شهرستان، دچار تحول شده اند، بپردازد.