نقش کیتوزان در افزایش تولید فلاونولیگنان ها در کشت ریشه های مویین خار مریم (Silybum marianum)

اثرات غلظت های مختلف کیتوزان (با وزن مولکولی کم) به عنوان الیسیتور، بر رشد و تولید سیلی مارین و شاخص های بیوشیمیایی در ریشه های مویین گیاه خار مریم بررسی شد.
غلظت های مختلف کیتوزان (0، 5، 10، 20 و 30 میلی گرم در 50 میلی لیتر محیط کشت) به محیط کشت ریشه های مویین خار مریم (30 روزه) اضافه شد و نمونه برداری 12 ، 24، 48، 72، 96 و 120 ساعت پس از تیمار انجام شد. مقدار سیلی مارین، فعالیت آنزیم های گایاکول پراکسیداز، آسکوربات پراکسیداز و میزان H2O2 در نمونه ها اندازه گیری شد.
بیشترین وزن خشک 48 و 96 ساعت پس از اعمال 10 میلی گرم کیتوزان در محیط کشت مشاهده شد. تجمع سیلی مارین نیز به طور قابل ملاحظه ای از 37/0 در نمونه های شاهد، به mg g-1 DW19/1 در نمونه های تیمار شده رسید، که 4/1 برابر بیشتر از نمونه های کنترل بود. گایاکول پراکسیداز به وسیله کیتوزان فعال شد و 120 ساعت پس از تیمار به بیشترین میزان خود رسید ∆OD g-1 FW min-1) 86/21(، که 2/2 برابر بیشتر از کنترل بود. روند افزایشی فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز تا 96 ساعت پس از اعمال ادامه پیدا کرد (∆ODg-1 FW 14/5).
نتایج نشان داد که این الیسیتور، باعث افزایش تجمع سیلی مارین می شود. افزایش فعالیت آنزیم ها در نتیجه افزایش مهار رادیکال های آزاد اتفاق می افتد و مبین واکنش به تنش های اعمال شده توسط کیتوزان است.