بهینه سازی تولید زایلاناز توسط موکور ایندیکوس، موکور هیمالیس و رایزوپوس ارایزه با استفاده از تخمیر حالت جامد

زایلان یکی از مهم ترین پلیمرهای همی سلولزی موجود در برخی از مواد لیگنوسلولزی است که با کمک آنزیم های زایلانولیتیک هیدرولیز می شود. یکی از مهم ترین روش ها برای تولید آنزیم ها تخمیر حالت جامد است. توانایی سه گونه قارچی موکور ایندیکوس، موکور هیمالیس، و رایزوپوس ارایزه برای تولید زایلاناز بر روی سبوس گندم با کمک تخمیر حالت جامد بررسی شد.
اثر دمای محیط کشت، میزان رطوبت آن و زمان کشت بر تولید آنزیم بررسی شد. آزمایش ها با استفاده از طراحی ترکیب مرکزی ارتوگونال بر روی سه متغیر با استفاده از روش سطح پاسخ طراحی شد. تحلیل واریانس به کار گرفته شد و تولید آنزیم با استفاده از یک معادله ریاضی به عنوان تابعی از سه متغیر بیان شد. شرایط بهینه عملیاتی برای تولید آنزیم به دست آورده شد.
برای تولید زایلاناز با م. ایندیکوس، م. هیمالیس، و ر. اورایزه، مقدار بهینه دما به ترتیب 40، 4/43 و 4/43 درجه سانتی گراد به دست آمد. بهینه رطوبت به ترتیب 8/49، 2/54 و 8/71 درصد و مقدار بهینه زمان کشت 3/51، 2/53 و 5/53 ساعت بود. بالا ترین فعالیت آنزیمی توسط سه گونه قارچی یاد شده به ترتیب 1/43، 8/43 و 9/25 واحد به ازای هر گرم سوبسترا به دست آمد.
همه گونه های قارچی قادر به تولید زایلاناز بودند. بیش ترین میزان تولیدی زایلاناز توسط م. ایندیکوس و م. هیمالیس در شرایط بهینه مشابهی انجام شد، در حالی که ر. اورایزه حتی در بهترین شرایط میزان کمابیش کمتری زایلاناز تولید کرد.