تاثیر سوزاندن بقایای گیاهی بر ویژگی های فیزیکی و شیمیایی خاک های دشت سیستان

روش های مدیریت بقایای گیاهی نقش موثری در مدیریت و تولید پایدار در اکوسیستم های زراعی دارند. این مطالعه برای بررسی تاثیر سوزاندن بقایای گیاهی بر ویژگی های فیزیکو شیمیایی خاک هایی با بافت متفاوت در دشت سیستان انجام شده است. آزمایش در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. بافت خاک به عنوان فاکتور اصلی در سه سطح (رسی، لومی سیلتی و لومی شنی) و تیمارهای سوزاندن و نسوزاندن بقایای گیاهی به عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شد. هدایت الکتریکی، اسیدیته، فسفر، پتاسیم و کلسیم قابل جذب و جرم مخصوص ظاهری خاک در کرت های سوزانده شده افزایش معنی داری نسبت به کرت های نسوزانده داشت ولی تاثیر معنی داری بر مقدار کربن آلی خاک نداشت. با سوزاندن بقایای گیاهی هدایت هیدرولیکی اشباع، مقدار رطوبت و ضریب جذب آب در خاک کاهش معنی داری داشت و در بافت های رسی، لومی سیلتی و لومی شنی به ترتیب دارای کاهش 1 /28، 9 /15 و 5 /27 درصد، در هدایت هیدرولیکی اشباع، 8 /28، 0 /27 و 7 /53 درصد، در مقدار رطوبت خاک و 7 /41، 4 /48 و 5 /59 درصد در ضریب جذب بود. آب گریزی برای تیمارهای سوزانده شده مشابه هم بود و زمان نفوذ آب به درون خاک کمتر از 5 ثانیه بود. به طور کلی سوزاندن بقایای گیاهی اثرات مخربی در بسیاری ویژگی های فیزیکوشیمیایی خاک داشته به طوری که این اثرات در بافت خاک سبک تر بیشتر بود و بنابراین سوزاندن کاه و کلش گندم پس از برداشت محصول قابل توصیه نیست.