دین و جامعه در چرخش زمانی معاصر؛ عصر بازگشت خدا

امروزه با تفوق مباحث هستی شناسی بر معرفت شناسی و طرح ناگذرایی وجودی، فرافعلیت و فرونکاستن واقعیت به فعلیت و حادثه قابل مشاهده و طرح لایه لایه بودن واقعیت، ناگزیر اعتراف به موجودی مطلق می شود که برخلاف مشروط و ممکن بودن هر شی ای، شرط بلاشرط و مطلق هر شرط و امکانی به شمار می رود.
لزوم توجیه پذیری مابعدالطبیعی آرمان های بشری، زمینه مستعد تاریخی دین در پذیرش این آرمان ها، توجه به رابطه مفهومی خدا و انسان و قابلیت های او، به مثابه مبنای توجیه پذیری حقوق انسانی، توجه به حکایت گری و زبان گزاره ای دین و معطوف به حقیقت و فرونکاهیدن دین به عرصه ایمان، تجربه دینی شخصی و گروهی و نز محروم نکردن دین از عقلانیت داوری - که تنها با گفت وگوی دینی و گشودگی نسبت به نقد به دست می آید - توجه واقع گرایانه به حقایق تاریخی و کنارزدن پرده ها ی واهی و القایی سکولاریسم و پی بردن به غفلت های تاریخی و برملا شدن آثار منطقی و اجتماعی جریانات غیردینی انسان انگارانه و پسامدرنیستی از نشانه ها یی هستند که فضا را برای «چرخش دینی» معاصر مهیا کرده اند.