اپیدمیولوژی خودکشی و اقدام به آن در شهرستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شیراز طی سال های 1391-1388

خودکشی از جمله مشکلات مهم بهداشت عمومی به شمار می رود که متاثر از مجموعه ای از عوامل فردی و محیطی می باشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اپیدمیولوژی خودکشی و اقدام به آن و برخی از عوامل جمعیت شناختی موثر بر آن در شهرستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شیراز طی سال های 91-1388 طراحی گردید.
مطالعه مقطعی حاضر بر روی 17342 مورد خودکشی و اقدام به آن در شهرستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گردید. جهت جمع آوری داده ها از چک لیست گزارش ماهانه برنامه پیشگیری از خودکشی استفاده شد. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی (آزمون مجذورکای و آزمون مجذور کای برای روند) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتا یج: به طور متوسط میزان خودکشی در شهرستان های مذکور 85/3 در صد هزار نفر در سال بود. اغلب موارد خودکشی در مردان (8/50%) رخ داد. بیشترین موارد خودکشی را مجردها (7/49%)، گروه سنی 24-15 سال (9/42%) و زنان خانه دار (1/34%) به خود اختصاص داده بودند. در مقابل به طور متوسط میزان اقدام به خودکشی 53/99 در صد هزار نفر در سال بود. اکثریت موارد اقدام در زنان (5/60%)، مجردین (7/56%) و گروه سنی 24-15 سال (3/57%) مشاهده گردید.
علی رغم پایین بودن میزان خودکشی در شهرستان های استان فارس، رفتارهای مرتبط با خودکشی از جمله اقدام به خودکشی و خودکشی با برخی از عوامل جمعیت شناختی مرتبط بوده است. لذا تدوین برنامه ریزی های جدی جهت کاهش این مشکل ضروری می باشد.