نقش پخش سیلاب در کاهش اثر فرسایش بادی در مناطق خشک و نیمه خشک

مهار بیابان زایی به ویژه از طریق کاربرد روش های آبخوان داری اقدامی منطقی است که نه تنها مخازن زیرزمینی، بلکه به علت وجود مواد معلق در سیلاب، برخی زمین های به شدت تخریب شده را نیز احیاء می کند. جهت تهیه ی این مقاله از روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از روش کتابخانه ای و تحلیل نتایج طرح های تحقیقاتی استفاده شده است. تغییر بافت خاک شنی منطقه گربایگان به بافتی متوسط، کاهش pH در حدود 8/0 واحد، افزایش 6 برابری ماده آلی، افزایش پوشش گیاهی، همگی حاکی از کاهش فرسایش بادی در منطقه داشته که از ویژگی های بارز طرح های پخش سیلاب می باشد. افزایش لای، رس، مواد آلی، پوشش و بقایای گیاهی سبب افزایش رطوبت خاک شده و ماسه های روان به خاک چسبنده و پایدار در برابر نیروی باد تبدیل شده که باعث کاهش نیروی فرساینده باد شده است. بنابراین پخش سیلاب حتی بدون کاشت درخت نیز نقش مهمی را در کاهش فرسایش بادی در مناطق خشک و نیمه خشک کشور ایفا می کند. برای بررسی کمی میزان تاثیر این روش در مهار فرسایش بادی، اندازه گیری مقدار خاک از دست رفته در شبکه های پخش سیلاب توصیه می شود.