درنگی در روایی شهادت فرزند علیه پدر

در قانون مدنی(ماده 1313) و آیین دادرسی مدنی(ماده 155) به طور غیر صریح به دلیل اطلاق مواد قانونی شهادت فرزند علیه پدر پذیرفته شده است.در حالی که این حکم با رای و نظر مشهور، سازگار نیست که قرابت را مانع قبول شهادت می دانند.چرا که عدالت مفروض الوجود در شاهد، مانع توجه تهمت می شود.اقامه ی شهادت، از حقوق اجتماعی افراد است و نمی توان فردی را بی جهت از آن محروم نمود.این نوشتار با نگاهی نقادانه به نظریه ی مشهور، انگاره ی پذیرش شهادت فرزند علیه پدر را مناسب تر می بیند. اطلاق ادله ی قرآنی و روایی ناظر به لزوم ادای شهادت و دال بر حرمت کتمان آن( که برخی نص و صریح اند و پاره ای، ظاهر) و همچنین اطلاق و شمول ادله ی وجوب امر به معروف و نهی از منکر و نیز اصل اولیه ی جواز شهادت و عدم ممنوعیت شهادت(که در قالب های دیگری نیز قابلیت صورت بندی و تقریر دارد) و همچنین لزوم تحقق و دست یابی به مقصد و مقصود شارع،کمک می کند تا این ادعا، قو ی تر و مستندتر، جلوه نماید.